„Odkrywamy Talenty Przyszłości”

IV edycja rok 2015

Wiersze Izabeli Kołaszewskiej – III miejsce

Ballada o Malarzu Marzeń         

 Pewien malarz znany w okolicy

Zgrabny, przystojny i bladolicy,

Razu pewnego chciał namalować

Przepiękny obraz, by miłość w nim schować.

Malarz malował zwykle portrety

Księżniczek, książąt, ich konie, karety,

Tym razem miał stworzyć coś zupełnie innego.

Od poprzednich dzieł różnego.

Chciał namalować obraz o miłości,

Jak wielki pisarz swym piórem mądrości,

Jak skromny poeta chwilę zmienić w wieczność,

By trwała na zawsze, by biło z niej piękno.

By ludzie patrzyli na nią z zachwytem.

Szczęście nie było jedynie kaprysem.

Ich oczy błyszczały szczerym uznaniem

Dla malarza i dzieła, co po nim zostanie.

Malarz, gdy spacerował w pewien dzień jesienny

Zobaczył słońce, co za horyzont chowa się senny,

Żegnane przez dzień barwami tęczy,

Kwiatami i drobnymi nitkami pajęczyn.

Spojrzał nań czule – kochał on słońce

Jasne, miłe, czasem gorące,

Co życie daje całemu światu,

Co na noc się kryje, podobne do kwiatu.

Pomyślał malarz, że w obraz zamieni

Słońce, co odchodzi do krainy cieni,

Lecz nim się obejrzał, słońce dawno znikło,

By zostawić go z ciemnością nastającą rychło.

Zasmucił się malarz i wrócił do domu,

O swej porażce nie mówiąc nikomu.

Chciał piękno zatrzymać, lecz się wyrwało.

Chciał miłość schwytać, lecz się nie udało.

Nagle pomyślał, że wcale nie musi

malować tego, czym świat go kusi.

Muzyk wszak nigdy jeszcze nie słyszał

Melodii, którą stworzył i spisał.

Postanowił malarz, że w swoim obrazie

Schowa całą miłość w pięknym krajobrazie,

Którego nikt jeszcze nie poznał

I jego piękna nie doznał.

Malował malarz piękną, jasną łąkę

Obsypaną kwieciem i kanciastą jabłonkę,

Co ugina się pod rumianych jabłek ciężarem,

I dzieci, co zrywają je z radosnym zapałem,

I psa, co w barwnym kwieciu się tarza,

I dziewczę młode z urodą, co dwa razy się nie zdarza,

Bławatki, maki i złote kaczeńce,

Stokrotki, subtelne i ich rumieńce.

Nad bożym światem górowało słońce,

Co dotyka wszystkiego promieni swych końcem,

Błyszcząc jasno nad każdym istnieniem

I miłość ma w oczach, gdy tuli je do siebie.

Malował malarz długo, a gdy ujrzał całość,

Ogromny dreszcz przeszył jego ciało,

Bo stworzył dzieło, które całe było

Miłością do świata i tego, co żyło.

Pokochał malarz swoją wyobraźnię,

Podobną do jawy, lecz błyszczącą jaśniej.

Malował obrazy kolorując szczęściem

I piękno z nich biło, i radość najczęściej.

Malarz stał się sławny po kilku latach,

A jego obrazy znali ludzie z całego świata.

Przestały go obchodzić zwykłe zdarzenia.

Stał się malarzem, co malował marzenia.

***

Słowa

Słowa mogą być słodkie, jak cukierek,

miłe, jak ciepły wiatr,

Kojące, jak najlepsza maść

i nie gorzkniejące z biegiem lat.

Słowa mogą być lekkie, jak motyle

wesoło pląsające po twoich ustach.

Pełne uśmiechu, dobroci i szczęścia.

Słowa mogą wiele wyjaśnić,

wskazać drogę, wyznaczyć szlak.

Mogą być subtelne, jak mimoza

i nieśmiałe, jak blask poranka.

Słowa mogą ranić, jak sztylety

obłudą, kłamstwem, nienawiścią

strachem i brakiem odwagi

do przyznania się do winy.

---

Wiersze Szymona Gontarczyka – wyróżnienie

 Rozmowa

 Siedziała naprzeciwko mnie

Widziałem jej dłonie spracowanie

I stary sweter.

Chwyciła za nóż

I spracowanymi dłońmi

Zaczęła obierać jabłko.

Siedzieliśmy w milczeniu.

Patrzyłem na nią,

Na jej błękitne oczy.

Odezwała się ciepłym głosem.

Czy to ja przemówiłem pierwszy,

Czy ona? Nie pamiętam.

Zaczęła zajadać się owocem,

Chwyciła go jak zwykle,

Zwyczajnie, odruchowo.

Zacząłem jej tłumaczyć

O Francji, szkole, nauce.

Patrzyła na mnie fiołkowymi oczami.

Odetchnąłem. Wziąłem łyk herbaty.

Zaczęła mi opowiadać.

Przytakiwałem, słuchałem.

Zapomniałem już o czym mówiła,

A powinienem pamiętać każde słowo mojej babci,

Każdą myśl.

Dokończyła jabłko.

Pozbierałem obierki.

Ona w tym czasie wyszła…

Ubrana byłaś w bordowy sweter,

a twe niebieskie oczy wygasały

Wraz z upływem lat.

***

Życie

Życie jest jak

Bajka co zamydla oczy

Sen co zamyka oczy

Wiatr co załzawia oczy